Η οδός Σ. Νικολακοπούλου συνδέθηκε με την ιστορία δύο ιδρυμάτων Κοινής ωφέλειας, που άφησαν δυνατό το αποτύπωμά τους στο Νέο Ψυχικό.
Η μετονομασία της πρώην οδού Κώστα Ουράνη και σήμερα Σόνιας Νικολακοπούλου, κατάφερε να διαφυλάξει το όνομα μιας σημαντικής προσωπικότητας που διακρίθηκε για το κοινωνικό της έργο στην περιοχή, την περίοδο 1947 – 1960. Της γυναίκας που εμπνεύστηκε και εργάστηκε από την πρώτη ημέρα, για το Ίδρυμα «Ο Άγιος Νεκτάριος», στο κτίριο του οποίου σήμερα στεγάζεται η «ΕΣΤΙΑ».
Ήταν τέλη της δεκαετίας του 1940… Τότε που ξεκινούσαν οι προσπάθειες των Ελλήνων να γιατρέψουν τις πληγές τους από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ συνέχιζαν να βιώνουν τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οδύνης, με το ανάμεικτο συναίσθημα χαράς αλλά και λύπης να κυριαρχεί, κάποιες κυρίες στη νεοσύστατη τότε Κοινότητα του Νέου Ψυχικού, δημιούργησαν τον Μορφωτικό Σύλλογο Κυριών Ψυχικού «Ο Άγιος Νεκτάριος». Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, οι κυρίες Νικολακοπούλου, Δημοπούλου, Καραδήμου, Κεπεντζή και Αραβαντινού. Στόχος τους να βοηθήσουν άπορα κορίτσια και έτσι, αρχίζουν να συζητούν την πιθανότητα ίδρυσης μιας σχολής. Το ξεκίνημα έγινε γύρω από ένα κοινότατο τραπέζι, που μεταφέρθηκε στο πίσω μέρος της Αγίας Σοφίας, για να δημιουργηθεί στη συνέχεια μια υποτυπώδης σχολή, που στεγάστηκε προσωρινά στο περίπτερο της Σχολής Οδηγών. O σκοπός δημιουργίας της «Σχολής Οικοκυρικής Απόρων Κορασίδων» ήταν διπλός :
- να δώσει στα άπορα κορίτσια της περιοχής μια στοιχειώδη μόρφωση και – ακόμα –
- ένα εφόδιο για να μπορούν να ζήσουν στη συνέχεια μόνα τους, μαθαίνοντας μια από τις τέχνες που διδάσκονταν εκεί όπως κοπτική, ραπτική, κέντημα, υφαντική και ταπητουργία.
Το όνειρο για διεύρυνση των παρεχόμενων μαθημάτων αλλά και για την απόκτηση ενός ιδιόκτητου κτηρίου έγινε πραγματικότητα, με την οικονομική ενίσχυση που πρόσφεραν πολλοί από τους κατοίκους του Ψυχικού, του Νέου Ψυχικού αλλά και της υπόλοιπης Αθηναϊκής Κοινωνίας. Κυρίως, χάρη στο κληροδότημα 1.200.000 δραχμών των δύο ελλήνων ομογενών, του κυρίου και της κυρίας Νικολάου Κονιαλίδη, που κατέβαλαν αυτό το σημαντικότατο για την εποχή χρηματικό ποσό στη μνήμη της αδελφής τους, Αντιόπης Κονιαλίδη.
Έτσι, δέκα χρόνια μετά την έναρξη της σχολής, κατάφεραν να οικοδομήσουν το θαυμάσιο κτηριακό συγκρότημα, στην οδό Κώστα Ουράνη 13 στο Νέο Ψυχικό. Ο κύκλος των μαθημάτων της Σχολής διευρύνθηκε, με αποτέλεσμα – εκτός από τα βασικά μαθήματα – να διδάσκονται επιπλέον Διαιτολογία, Βρεφοκομία, Νοσηλεία, Υγιεινή, Οικοκυρικά, Θρησκευτικά, Ελληνικά, Γαλλικά και μαθήματα αγωγής και ήθους… Και, όπως ήταν φυσικό, ο αριθμός των μαθητριών αυξήθηκε. Κάθε μαθήτρια, μπορούσε να ειδικευτεί σε έναν τομέα, ανάλογα με την κλίση της.
Στο ξεκίνημα της δεύτερης δεκαετίας της λειτουργίας της, η σχολή αριθμούσε ογδόντα μαθήτριες, με την ηλικία τους να κυμαίνεται από 12 έως 20 ετών, ενώ – παράλληλα – πέντε με επτά απ’ αυτές, ήταν οικότροφες. Οι υπόλοιπες, παρακολουθούσαν τα μαθήματα της σχολής από τις 8 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα, τούς προσφερόταν πρωινό ρόφημα και δύο γεύματα την εβδομάδα, τα οποία συνήθως εξασφαλίζονταν από δωρεές διαφόρων κυριών και φίλων του ιδρύματος. Οι οικονομικοί πόροι της σχολής, εκτός από τις συνδρομές των μελών, εξοικονομούνταν από την πραγματοποίηση διάφορων εκδηλώσεων ή από τις εκθέσεις χειροτεχνημάτων των μαθητριών.
Η Κοινότητα του Νέου Ψυχικού, τιμώντας τη μνήμη και το κοινωνικό της έργο, μετονόμασε την οδό Κώστα Ουράνη όπου βρισκόταν το ίδρυμα «ο Άγιος Νεκτάριος» σε οδό «Σόνιας Νικολακοπούλου» ενώ το κτίριο πέρασε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στα χέρια του Κέντρου κοινωνικής φροντίδας ατόμων με νοητική υστέρηση ΕΣΤΙΑ. Η Πρόεδρός του Δ.Σ. κα Έφη Προκοπάκη αναφέρει σχετικά :
«Η ασταμάτητη έρευνα (για κτήριο της ΕΣΤΙΑΣ), οδηγεί τα βήματα μας στην οδό Σόνιας Νικολακοπούλου στον αριθμό 13. Ένα χορταριασμένο & εγκαταλελειμμένο κτήριο. Όπως μπορέσαμε να δούμε από τις χαραμάδες ενός ψηλού μαντρότοιχου, δέσποζε ένα μικρό καμπαναριό. Τίποτε δεν μαρτυρούσε ότι υπήρχε ζωή σ΄αυτό το κτήριο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε, όμως κάτι μας σταμάτησε και γυρίσαμε πίσω να χτυπήσουμε το κουδούνι. Η τύχη ήταν με το μέρος μας… Μια ομάδα επτά γυναικών, μας άνοιξε. Ήταν το Δ.Σ. «Άγιος Νεκτάριος». Το σωματείο, είχε διαλυθεί πριν πέντε χρόνια και οι κυρίες βρέθηκαν στο χώρο, απλά για να βρεθούν φιλικά και έφευγαν. Έμειναν όμως. Και μας άκουσαν προσεκτικά. Η πρόεδρος του Δ.Σ., Χαρά Γεωργοπούλου – η οποία συνέχισε να είναι στο Δ.Σ. της Εστίας για πολλά χρόνια – ενθουσιάστηκε με την ιδέα και έκανε ότι μπορούσε για να περιέλθει γρήγορα αυτό το κτήριο στην Εστία».Πηγή ενημέρωσης : Αναδημοσίευση άρθρου από την περιοδική έκδοση του δήμου “Παράθυρο“.
