Ένας «φόβος» μετατρέπεται σε μια «νέα ζωή» και αυτή η ιστορία, ίσως είναι απλή και ασήμαντη… είναι όμως η ιστορία της Εστίας!
Όπως εξιστορεί η κυρία Έφη Προκοπάκη, “ήταν 1981… Μια εποχή που η αγωνία των γονιών έφτανε στα όρια της απελπισίας, οι προκαταλήψεις και η άγνοια της κοινωνίας υποχρέωναν τις οικογένειες να μένουν στο περιθώριο, όντας θεατές της ζωής. Εικόνες σαν αυτές της Λέρου και του Κωσταλέξι, τρόμαζαν !
Και το θαμπό φως κάποιων φάρων φώτιζε αμυδρά δυο, ίσως και τρεις περιοχές της Ελλάδας: Θεοτόκος, Ψυχολογικό Κέντρο Βορείου Ελλάδος, ΠΕΓΚΑΠ, ΕΓΝΥΑ …”
- για Ένα Σχολείο !!!
- ένα σχολείο διαφορετικό από τα άλλα, που θα κυριαρχούσε το χρώμα, η αγάπη και ο σεβασμός για την διαφορετικότητα των παιδιών μας.
Και έφτασε ο Μάιος του 1981… Αρκετοί γονείς με άκουσαν, αλλά μόνο πέντε πίστεψαν σ ́ αυτό. Με τη βοήθεια φίλων & συγγενών αρχίσαμε να βάζουμε αυτό το όραμα στο χαρτί. Το καταστατικό μας ήταν έτοιμο! Σκοπός : η εφ’ όρου ζωής παροχή υπηρεσιών υψηλής ποιότητας σε παιδιά με νοητική υστέρηση. Οι στόχοι ξεκάθαροι: Εκπαίδευση, κοινωνική ένταξη, υποστήριξη στην εργασία και ζεστές κατοικίες για μια όμορφη και αξιοπρεπή ζωή. Και μετά από λίγο, έφτασε ο Φεβρουάριος του 1982… Η «ΕΣΤΙΑ» είναι – ήδη – ένα «Ειδικώς αναγνωρισμένο φιλανθρωπικό σωματείο». Προβληματισμός…
Και τώρα; Πού και πώς; Η ασταμάτητη έρευνα, οδηγεί τα βήματα μας στην οδό Σόνιας Νικολακοπούλου στον αριθμό 13.
Ένα χορταριασμένο & εγκαταλελειμμένο κτήριο. Όπως μπορέσαμε να δούμε από τις χαραμάδες ενός ψηλού μαντρότοιχου, δέσποζε ένα μικρό καμπαναριό. Τίποτε δεν μαρτυρούσε ότι υπήρχε ζωή σ́΄αυτό το κτήριο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε, όμως κάτι μας σταμάτησε και γυρίσαμε πίσω να χτυπήσουμε το κουδούνι. Η τύχη ήταν με το μέρος μας…Μια ομάδα επτά γυναικών, μας άνοιξε. Ήταν το Δ.Σ. «Άγιος Νεκτάριος». Το σωματείο, είχε διαλυθεί πριν πέντε χρόνια και οι κυρίες βρέθηκαν στο χώρο, απλά για να βρεθούν φιλικά και έφευγαν. Έμειναν όμως. Και μας άκουσαν προσεκτικά. Η πρόεδρος του Δ.Σ., Χαρά Γεωργοπούλου, η οποία συνέχισε να είναι στο Δ.Σ. της Εστίας για πολλά χρόνια, ενθουσιάστηκε με την ιδέα & έκανε ότι μπορούσε για να περιέλθει γρήγορα αυτό το κτήριο στην Εστία.Εμείς οι γονείς – ακούραστοι & με κέφι – βάφαμε με χρώματα και στολίζαμε τον χώρο που θα υποδεχόταν τα παιδιά μας. Παράλληλα, με την έκδοση άδειας, κάναμε έρευνα για πιθανή χρηματοδότηση από Ευρωπαϊκά προγράμματα, που μόλις ξεκινούσαν στην Ελλάδα. Τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησα στο Υπουργείο΅, ήταν ο Ομότιμος Καθηγητής Λαυρέντης Δελασσούδας, ο οποίος, από τότε έως και σήμερα είναι υποστηρικτής της Εστίας. Ήταν εκεί & με άκουσε με προσοχή. Όταν έφυγα, ήμουν σίγουρη & αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά και μπήκαμε πλέον σε ουσιαστικά θέματα που θα μας εξασφάλιζαν την καλή λειτουργία της Εστίας. Τα κριτήρια επιλογής για φοίτηση, μπήκαν από φίλους επιστήμονες, πρόθυμους να βοηθήσουν. Ο ψυχίατρος Γιώργος Καραντάνος, ο Ανδρέας Δημητρόπουλος… Μια ολόκληρη ομάδα, ασχολήθηκε γι αυτό.
- Το 1984, στήθηκαν τα τρία πρώτα εργαστήρια.
- Τα πρώτα παιδιά ήταν μόνο έντεκα.
Οι πρώτοι τέσσερεις εργαζόμενοι προσελήφθησαν. Ο Μανώλης Μαρνελάκης, η Ειρήνη Ιορδανίδου-Δοντά, η Πόπη Κατσούγκρη –και η Λία Προκοπάκη. Πλαίσιο, για την άτυπη αυτή εκπαίδευση που ξεκινούσαμε, δεν υπήρχε. Αυτοσχεδιάσαμε με προσοχή και βασιστήκαμε στις ανάγκες των παιδιών που καταγράφαμε συνέχεια. Ο καιρός περνούσε και τα εργαστήρια αυξήθηκαν. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι. Τα παιδιά έρχονταν το ένα μετά τάλλο, γεμάτα χαρά.
Η μεταφορά στην αρχή – από και προς το σπίτι τους – γινόταν με ταξί και όλα πήγαιναν πολύ καλά. Το 1987, αποκτήσαμε το πρώτο μας σχολικό λεωφορείο. Παρ ́όλα αυτά, θυμάμαι πόση λύπη ένιωσα όταν ορισμένοι γονείς δεν ήθελαν να περνά το σχολικό από το σπίτι τους, αλλά έπαιρναν το παιδί τους ένα τετράγωνο πριν, για να μην δει η γειτονιά ότι πήγαινε σε ειδικό σχολείο. Πόση βοήθεια χρειάστηκαν και πόση προσπάθεια εκ μέρους τους για να αποδεχτούν την ιδιαιτερότητα του παιδιού τους και να αποβάλλουν τις ενοχές…
Πολύ γρήγορα αντιληφτήκαμε ότι είχαμε όλοι ανάγκη εκπαίδευσης και τεχνογνωσίας. Έλληνες επιστήμονες και συνεργάτες από το εξωτερικό ήταν πρόθυμοι να μας βοηθήσουν και να μείνουν κοντά μας έως και σήμερα. Ήρθαν στην Ελλάδα πολλές φορές, μας φιλοξένησαν στη χώρα τους και μας ενημέρωσαν για τη δική τους τεχνογνωσία και τις δικές τους μεθοδολογίες εκπαίδευσης.
Εν τω μεταξύ, το 1985 μας προβλημάτισε σοβαρά ο τρόπος που θα απασχολούσαμε τα παιδιά μας τις απογευματινές ώρες σηκώνοντας τα από τον καναπέ και την τηλεόραση. Η ομάδα «πετούσε» σε ιδέες!… : Προγράμματα έκφρασης, δημιουργίας και επικοινωνίας, στήσιμο εφημεριδούλας και ο τίτλος της «Τα Πρώτα Βήματα». Το ιδανικό λοιπόν, θα ήταν μια λέσχη που θα συμμετείχαν – εκτός από τα παιδιά της Εστίας – παιδιά από άλλους φορείς αλλά και παιδιά συμβατικών σχολείων.
Ο Μανώλης Μαρνελάκης που ανέλαβε την διαδικασία για την έκδοση άδειας λειτουργίας, θυμάται σίγουρα ότι πέρασε από 40 κύματα για να βρουν οι αρμόδιοι βάση ποιου νόμου θα εξέδιδαν την άδειας, ψάχνοντας ακόμα και στο νόμο περί… λέσχης ηθών! Ήταν ίσως η πρώτη λέσχη για παιδιά μνοητική υστέρηση στην Ελλάδα. Τέλος καλό, όλα καλά! Η λέσχη λειτούργησε και οι συμμετέχοντες που πήραν την κάρτα μέλους, ήταν ευτυχισμένοι και δημιουργικοί.Ένα από τα δυνατά σημεία της Εστίας, ήταν η κοινωνική ένταξη των παιδιών της. Τα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα αλλά & στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, βοήθησαν τα παιδιά μας να αναπτύξουν κοινωνικές δεξιότητες & να βρίσκονται ανάμεσα μας, ισότιμα & άνετα.
Ταυτόχρονα, οι γονείς πίστεψαν στις δυνατότητες των παιδιών τους. Άπειρες εκδηλώσεις διοργανώθηκαν : δράσεις ευαισθητοποίησης, ημερίδες, συνέδρια, έρευνες, έκαναν σίγουρα την Εστία, έναν από τους σημαντικότερους φορείς που συνέβαλαν στην ενημέρωση και την αλλαγή του τρόπου αντίληψης της κοινωνίας.
Προχωρώντας τα χρόνια… με την σκέψη & το βλέμμα πάντα μπροστά, εντοπίστηκε μια ακόμη ανάγκη, ίσως σημαντικότερη & από τις προηγούμενες: Τα παιδιά μας μεγάλωναν! Οι γονείς υπερήλικες και δεν μπορούσαν πια να τα φροντίσουν. Δυστυχώς κάποιοι δεν ήταν καν μαζί μας. Πως θα το διαχειριζόμασταν όλο αυτό; Λύση, ήταν η δημιουργία ενός δικτύου σπιτιών, όπου θα ζούσαν με υποστήριξη, μια αξιοπρεπή & χαρούμενη ζωή.
Οι προδιαγραφές και τα standards σαφή και κοινά για όλες τις Στέγες :
- Ένα σπίτι, σε διαφορετικό Δήμο το καθένα, ώστε η κοινωνική ένταξη των παιδιών & η υποστήριξη τους να είναι πιο εύκολη.
- Κάθε σπίτι στο κέντρο του κοινωνικού ιστού της περιοχής ώστε τα παιδιά να κινούνται ελεύθερα & ασφαλή.
- Σεβασμός στην ιδιωτικότητα. Το κάθε παιδί θα έχει το δικό του δωμάτιο & το δικό του μπάνιο.
- Οι εργαζόμενοι στις Στέγες, θα είναι καταρτισμένοι & έμπειροι. Άνθρωποι, που θα ήθελαν & θα πίστευαν στην φιλοσοφία της Εστίας η οποία διέπει όλες τις υπηρεσίες της.
- Συμμετοχή σε προγράμματα έκφρασης & δημιουργίας, τις απογευματινές ώρες στον εκάστοτε Δήμο.
- Συμβόλαιο για την χρήση του προσωπικού χώρου εφ’ όρου ζωής, με συμβολαιογραφική πράξη του δικαστικού συμπαραστάτη.
Το πρώτο σπίτι : Πίνδου 3 στα Μελίσσια, έγινε με τη γενναιόδωρη χορηγία της Κάρμεν Κωνσταντακοπούλου. Μια όμορφη μονοκατοικία, πήρε την πρώτη θέση στο δίκτυο μας. Το δεύτερο σπίτι, ένα άνετο διαμέρισμα στην οδό Στάη 4, στο Νέο Ψυχικό. Το τρίτο σπίτι, Ξανθίππου και Καραϊσκάκη 26, στο Πικέρμι. Μια ακόμη μονοκατοικία για την οποία συνέβαλε ευγενώς για την αγορά οικοπέδου το ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη, κτίστηκε με χρήματα της Περιφέρειας Αττικής και εξοπλίστηκε με χορηγία της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών ΣΥΝ-ΕΝΩΣΙΣ και τον Σύλλογο φίλων της Εστίας «Μήνυμα αγάπης», που συστάθηκε το 2011 με σκοπό να βοηθά το Κέντρο Κοινωνικής Φροντίδας.
«Όταν οι υποψίες σου επαληθεύονται και ο γιατρός σε ενημερώνει ότι γέννησες ένα παιδί με νοητική υστέρηση, ο κόσμος καταρρέει. Το σοκ είναι τόσο μεγάλο που για καιρό τα βράδια θέλεις να πάρεις τους δρόμους και να τρέχεις, να τρέχεις, να τρέχεις…». Ήταν 13 χρονών η Μαρία όταν δημιουργήθηκε η Εστία. Κι όλα της τα χρόνια, εκπαιδευόταν καθημερινά εκεί.
Έχουν περάσει 4 χρόνια που η Μαρία δεν είναι πλέον μαζί μας. Η Εστία όμως, παραμένει αταλάντευτη και δυνατή. Τα παιδιά, οι γονείς και οι εργαζόμενοι είναι εδώ. Το Δ.Σ. είναι έτοιμο να αναλάβει το ρίσκο και την ευθύνη, προκειμένου το όραμα να μην σβήσει και να είναι ένα συνεχές έναυσμα για το καλό των παιδιών μας.
Αυτή η ιστορία, που ίσως είναι μια απλή & ασήμαντη… Είναι η ιστορία της Εστίας! Που γράφαμε επί 35 χρόνια μαζί με όσους πίστεψαν & υποστήριξαν αυτό το έργο.
Με τα παιδιά που μας ενέπνεαν. Με τους γονείς που μας εμπιστεύτηκαν. Με τους εργαζομένους που για το ζήλο και την αγάπη τους είμαστε περήφανοι. Με τους εθελοντές που ήταν συνοδοιπόροι μας όλα αυτά τα χρόνια. Τους ακαδημαϊκούς, τους καλλιτέχνες, τους άπειρους χορηγούς και δωρητές μας και την έμπρακτη υποστήριξή τους. Με τους ανθρώπους ποσυνεργαστήκαμε σε Υπουργεία, Περιφέρειες, Ευρωπαϊκή Κοινότητα, Γενικές Γραμματείες, Δήμους και Κοινωνικές Υπηρεσίες.
Για το τέλος, άφησα τον Δήμο Φιλοθέης-Ψυχικού. Τον Δήμο της καρδιάς μας. Εκεί που είναι η έδρα μας επί 35 χρόνια. Εκεί που η αναγνώριση του έργου και η υποστήριξη ήταν σημαντική και συνεχής από τα εκάστοτε Δημοτικά Συμβούλια. Τα τελευταία χρόνια, ο Δήμαρχος Παντελής Ξυριδάκης, αλλά και όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι – όλων των παρατάξεων- που στέκονται κοντά μας.
Σε όλους, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και τις θερμές ευχαριστίες μου.
Πηγή ενημέρωσης : Αναδημοσίευση άρθρου της Προέδρου της ΕΣΤΙΑΣ κας Έφης Προκοπάκη από την περιοδική έκδοση του δήμου “Παράθυρο“.
